Solidarité Ukraine
INED Éditions. Archiwum Dźwiękowe, Europejska pamięć o Gułagu

KartoGrafia

TRASY  WYGNANIA

Trasy światowe

Dla wielu deportacja oznaczała początek tułaczki po świecie, która wcale nie kończyła się na pokonaniu rozległych terenów Związku Radzieckiego w drodze do miejsca zesłania lub uwięzienia. Okrucieństwa epoki nazizmu i stalinizmu stawały się dla niektórych powodem do rozpoczęcia podróży, po zwolnieniu z zesłania przemierzają oni pół świata. Te przebyte trasy należy przedstawić na dwóch mapach o różnej skali i pod różnym kątem.
See MEDIA

« Dzieci lodu »

Drogi przebyte przez „dzieci lodu” przecinają tereny Związku Sowieckiego z zachodu na wschód i z południa na północ. Dzieci były przewożone z jednego miejsca na drugie, przemierzały niekończące się trasy najpierw pociągiem, a następnie ciężarówką lub barką, docierały do najbardziej odległych miejsc terytorium radzieckiego. Podróże te były podzielone na dwa etapy, w pierwszej kolejności dzieci były wywożone na Ałtaj, a następnie na północ od koła podbiegunowego.
See MEDIA

Bezpowrotny wyjazd

Część przesiedlonych nigdy nie wraca do miejsca pochodzenia ani nie wyjeżdża w odległe strony. Decydują się lub są zmuszeni do tego, by z różnych powodów zostać: ze względu na silną integrację z miejscem zesłania, czasem poprzez małżeństwo lub awans społeczny, z powodu nieudanych prób reintegracji w kraju ojczystym, przez problemy finansowe itp. Stanowią oni mniejszość (podanie szacunkowych danych jest niemożliwe), ale ich obecność jest wciąż żywa na terenach Syberii czy Azji Środkowej.
See MEDIA

Więzienia, obozy, przesiedlenia

Wielu deportowanych przeszło przez łagry Gułagu. Ich droga składała się z pobytu w kolejnych więzieniach, długich tras pokonywanych pociągiem lub pieszo z obozów do specjalnych osiedli i na przemian, a wszystko to w ekstremalnych warunkach geograficznych. Droga zesłańców mogła prowadzić przez straszliwe mrozy dalekiej północy, a następnie przez palące wiatry stepów Azji Środkowej.
See MEDIA

Konwoje deportacyjne

Pierwszy etap deportacji stanowił przyjazd żołnierzy Wojsk Wewnętrznych NKWD w asyście miejscowych oddziałów pomocniczych, którzy wypędzali przyszłych zesłańców z domów, wywozili ich ciężarówkami lub wozami na stację, a następnie ładowali ich do wagonów towarowych. Ludzie, którzy byli zabierani razem w jednym konwoju, mieszkali w tej samej okolicy i często się znali. Po bardzo długiej podróży rodziny były rozsyłane drogą lądową lub rzeczną do miejsc położonych blisko lub daleko od siebie. Operacja Przybój – Konwój deportacyjny nr 97353  
See MEDIA

« Dzieci lodu »

Drogi przebyte przez „dzieci lodu” przecinają tereny Związku Sowieckiego z zachodu na wschód i z południa na północ. Dzieci były przewożone z jednego miejsca na drugie, przemierzały niekończące się trasy najpierw pociągiem, a następnie ciężarówką lub barką, docierały do najbardziej odległych miejsc terytorium radzieckiego. Podróże te były podzielone na dwa etapy, w pierwszej kolejności dzieci były wywożone na Ałtaj, a następnie na północ od koła podbiegunowego.
See MEDIA

« Dzieci lodu »

David Jozefovič i Irena Ašmontaitė-Giedrienė są dziećmi lodu. Po raz pierwszy zostali zesłani na Ałtaj w czerwcu 1941 roku podczas pierwszej wielkiej fali deportacji na Litwie, a następnie zostali wysłani na brzeg Morza Łaptiewów, na lodowate i niegościnne tereny ujścia rzeki Leny. Podczas okrutnej zimy 1942 roku zmarło tam tysiące Litwinów. Następnie ich ścieżki się rozchodzą: David Jozefovič otrzymał wcześniejsze zwolnienie ze statusu specjalnego przesiedleńca, a Irena Ašmontaitė-Giedrienė po wielu perypetiach skorzystała ze zwolnienia dla sierot. Oboje wrócili potem na Litwę.