BioGrafie

Felicja Anna Kuczewska urodziła się w 1930 r. w okolicach Białegostoku, gdzie jej ojciec osiedlił się jako osadnik wojskowy. To właśnie z powodu jego statusu, 10 lutego 1940 r. ośmioro członków rodziny zostało aresztowanych i deportowanych do Karabacza na Uralu. Tam jej ojciec i brat pracowali w kopalni, a Felicja i jej rodzeństwo, zbyt młodzi, by pracować, uczęszczali do rosyjskiej szkoły.
W październiku 1941 r., po amnestii i po utworzeniu Armii generała Andersa w ZSRR, rodzina przeniosła się do Kazachstanu. Załamanie się stosunków między rządem radzieckim a rządem polskim na uchodźstwie uniemożliwiło im opuszczenie Związku Radzieckiego. Ich konwój został zatrzymany na granicy perskiej, a oni sami zostali deportowani do Orenburga na Syberii. To właśnie w kołchozie, Felicja przeżyła najtrudniejszy okres swojej deportacji, niemniej byli i nowi zesłańcy różnego pochodzenia wzajemnie sobie pomagali.
W marcu 1946 r. uzyskali wreszcie pozwolenie na powrót do Polski i dzięki  pożyczonym przez kołchoźników futrom dotarli do stacji, z której wyruszył ich konwój. Rodziną Felicji zaopiekował się Państwowy Urząd Repatriacyjny na Dolnym Śląsku, wraz z pięcioma innymi rodzinami byłych zesłańców; zamieszkała na wsi, gdzie spotkała się z wrogością rodaków, którzy nic nie wiedzieli o ich wojennych losach. Felicja kończy studia zarządzania i ekonomii w szkole wieczorowej. Od 1969 roku mieszka we Wrocławiu. Obecnie jest na emeryturze i uczestniczy w działalności Związku Sybiraków w swoim regionie oraz pisze pamiętniki z tamtych czasów.