BioGrafie

Witas Baturaitis urodził się w 1936 r. we wsi Kozryszki na Litwie. Witas, jego matka, siostra i ojciec, który z zawodu był mechanikiem rolnym z okolic Mińska, zostali deportowani w 1946 roku. Wcześniej jego brat, urodzony w 1922 r., został aresztowany za pomoc partyzantom walczącym przeciwko władzy radzieckiej i osadzony w łagrze w Magadanie, co wyjaśnia deportację całej rodziny. Deportowani członkowie rodziny tłumaczyli swoje zesłanie aresztowaniem jego brata. W 2000 r. Witas dowiedział się, że deportacja nastąpiła na skutek donosu bliskiej osoby.

Zostali zesłani do osady Żygałowo. Po przybyciu na miejsce, dzielili mały domek z inną rodziną. Po nieudanej próbie ucieczki w 1948 r. rodzina pozostała na miejscu. Ojciec Witasa pracował jako kierownik brygady stolarzy, a później jako mechanik. Dzięki jego ciężkiej pracy rodzina Baturaitis kupiła dom. Rozwinęły się więzi solidarności i wzajemnej pomocy. Zesłańcy wspólnie spędzali święta. Witas zaprzyjaźnił się z innymi dziećmi, zarówno rosyjskimi jak i litewskimi. W tej samej wsi, obok przesiedleńców z Ukrainy, mieszkali litewscy zesłańcy. Wszyscy oni uważali się za represjonowanych kułaków.

Ojciec jego zmarł na zesłaniu. Witas został zwolniony i rehabilitowany w 1958 r., ale z powodu braku środków i możliwości zakwaterowania po przyjeździe nie mógł wrócić na Litwę. Wyjeżdżali inni Litwini, a on był jednym z organizatorów imprez z okazji ich powrotu do kraju rodzinnego. Siostra Witasa Baturaitisa osiedliła się w Wilnie. Jego brat, który w tym samym roku został zwolniony z obozu w Magadanie, wrócił na Litwę. Witas został i zaczął pracować jako traktorzysta w wiosce Kaczeń. Dopiero w latach 60. udało mu się podjąć na nowo naukę, uczęszczał do szkoły wieczorowej, a następnie do technikum w Irkucku. W 1960 r. przeniósł się do Bracka, gdzie pomagał w budowie elektrowni wodnej. W pierwszej połowie lat 60. wyjechał na Litwę, starał się o powrót, ale władze nigdy nie zwróciły im domu rodzinnego.