BioGrafie
Sandra KALNIETE
Sandra Kalniete przyszła na świat 22 grudnia 1952 r. w Togurze na Syberii w rodzinie zesłańców z czasów dwóch wielkich fal deportacji z Łotwy : matka została deportowana w czerwcu 1941 r., kiedy NKWD przeprowadziło operację usuwania „niebezpiecznych elementów antysocjalistycznych”, a ojciec w 1949 r. jako jeden z synów „bandytów”, tzn. opozycjonistów, którzy zwalczali Armię Czerwoną i występowali przeciwko sowietyzacji Łotwy.
Sandra poznaje ojczyznę swoich rodziców jako pięcioletnia dziewczynka i wyrasta na dobrą obywatelkę radziecką nie mając pojęcia aż do wieku dorosłego o dramatycznych przeżyciach i cierpieniach swoich rodziców. Doznała wstrząsu dowiadując się jak wyglądały prawdziwe losy jej najbliższych. Od tego momentu poczuła się odpowiedzialna za zachowanie ich w pamięci i przekazywanie wspomnień o nich innym. Otrzymała to w spadku po rodzicach i stała się tym samym rzecznikiem i symbolem zbiorowych losów i cierpienia Łotyszy. Sandra Kalniete jest jednym ze współzałożycieli Łotewskiego Frontu Ludowego i jedną z najważniejszych osobistości uczestniczących w przekształceniach ustrojowych w tym państwie, najpierw na stanowisku Ambasadora Łotwy przy ONZ, następnie jako Minister Spraw Zagranicznych i wreszcie jako Komisarz w Unii Europejskiej.
Po przeczytaniu książki Junga Changa Dzikie łabędzie postanawia napisać historię o zesłańczych losach swej rodziny. Wspomnienia jej zostały opublikowane w 2001 r. i przetłumaczone na kilka języków. W Polsce książka jej ukazała się pod tytułem W baletkach na śniegach Sybiru i stała się oficjalną publikacją z zakresu historii represji sowieckiej na Łotwie. Aktualnie jako eurodeputowana, Sandra Kalniete walczy na rzecz uznania tej represji przez organy Unii Europejskiej za ludobójstwo.
Rodzina naznaczona deportacjami
Sandra Kalniete przywołuje historię swoich rodziców i dziadków, którzy zostali deportowani z Łotwy w latach 1941-1949.
Spotkanie rodziców na Syberii
W tym fragmencie Sandra Kalnieta opowiada o tym, jak spotkali się jej rodzice. Oboje zostali deportowani z Łotwy na Syberię.
Wpływ deportacji na wiarę
W tym fragmencie Sandra Kalniete opowiada o wpływie deportacji na utratę wiary jej matki oraz na jej własne pragnienie przyjęcia chrztu w wieku 38 lat.
Stosunek do języka rosyjskiego
W tym fragmencie Sandra Kalniete opowiada, jak zaraz po przybyciu na Łotwę całkowicie zapomniała języka rosyjskiego, którego nauczyła się od innych dzieci podczas deportacji. Wspomina także opór swoich rodziców przed tym, żeby mówiła po rosyjsku i „traciła swoje łotewskie korzenie”.
Wyobrażenie kraju pochodzenia
W tym fragmencie Sandra Kalniete wspomina historie, które co wieczór wymyślała i opowiadała do snu jej matka i które za każdym razem przywoływały obraz powrotu do „cudownej krainy”..
Trudy drogi powrotnej
W tym fragmencie Sandra Kalniete opowiada o etapach drogi powrotnej na Łotwę, którą przebyła razem z matką i babcią.
Sandra z matką, Ligitą na ulicy w Togur tuż przed opuszczeniem Syberii, wiosna 1957 r.
© Sandra Kalniete
Sandra z matką nad Bałtykiem, 1957 r.
© Sandra Kalniete
Sandra z matką na Łotwie, lipiec 1957 r.
© Sandra Kalniete
Matka Sandry (z lewej) ze znajomymi z czasów deportacji, Łotwa, lipiec 1957 r.
© Sandra Kalniete
Rodzice Sandry, Ligita i Aivars Kalnietis, kilka tygodni po zwolnieniu z deportacji, wiosna 1957 r.
© Sandra Kalniete
Rodzice Sandry, Ligita i Aivars Kalnietis, kilka tygodni po zwolnieniu z deportacji, wiosna 1957 r.
© Sandra Kalniete
Sandra w wieku 6 lat, Łotwa, 1958 r.
© Sandra Kalniete
1957 r. – powrót
Podejrzenia wobec byłych zesłańców
Po powrocie do Rygi matka Sandry Kalniete próbowała wynająć pokój, ale jej odmówiono, ponieważ dawni zesłańcy byli „naznaczeni” przez reżim, a kontakty z nimi były uważane za ryzykowne.
Tworzenie ruchu niepodległościowego
Sandra Kalniete opowiada o swoim udziale w łotewskim ruchu niepodległościowym.
