TemaTyczny
Bunt WIĘŹNIÓW W ŁAGRZE
Wśród więźniów internowanych w łagrach po 1944 r. znajdują się liczne osoby skazane na przymusowe roboty za udział w zbrojnym oporze ludności cywilnej przeciwko sowietyzacji na Ukrainie Zachodniej, na Litwie, Łotwie i w Estonii. Więźniowie polityczni w łagrach mający świeżo wyniesione doświadczenie w konspiracji przeciwko sowieckiemu reżimowi odgrywają ogromną rolę w przeciwstawianiu się regulaminowi i stawianiu oporu władzy. Organizują zbiorowe ucieczki, strajki, strajki głodowe i bunty. Problemy z porządkiem i dyscypliną stopniowo stają się główną przeszkodą w funkcjonowaniu obozów i wykonywaniem norm.
W obozach, więźniowie polityczni na nowo tworzą konspiracyjne siatki w oparciu o więźniów tej samej narodowości wywodzących się z tych samych organizacji politycznych i wojskowych: ukraińskich, polskich, estońskich, litewskich, łotewskich, byłych własowców lub byłych żołnierzy Armii Czerwonej. Celem konspiracji była dezorganizacja działalności aparatu bezpieczeństwa poprzez wyeliminowanie donosicieli, żądania ochrony przed więźniami skazanymi za bandytyzm oraz pomoc najsłabszym więźniom w wypuszczeniu ich z kwater izolacji lub z baraków dyscyplinarnych. Przeciwdziałanie nadużyciom administracji miejscowej poprzez wzniecanie buntów.
Wiele buntów wybuchło w łagrach jeszcze przed śmiercią Stalina. Niemniej do największych buntów doszło latem w 1953 i w 1954 r. w tzw. Spiecłagrach- obozach specjalnych w Norylsku, w Reczłagu (Workuta) i w stiepłagu czyli w obozie stepowym (Dżegestan), co zachwiało dotychczasowy system łagrów.